DOST VE SEVGİ

Bu iki kelime bir çağrışım mıdır? Yoksa birbiriyle mündemiç mi?
O halde dost ile sevgiyi nasıl ayıracağız?
Aklın kullanılmadığı biyoloji(his)den kaynaklanan. İşte o tutkudur.
Dost; aklın sevgiyle yoğrulmasının tezahüründen oluşan bir tasavvurdur. Aşkın olanın içkin olana yansımasıdır.
Dost, zihnimizde oluşmuş olsaydı ideolojiden farkı kalmayacaktı. İşte burada sevgi, aşk olup işin içine giriyor. Yani akılla ilişkiye girince ya da kalbe akınca, kalbin içinde deviniyor.
Akıl, bu devinimin mantığını, sürecini oluşturuyor. Sevgili ile dost arasındaki ayrımı yapamayanlar, eşleriyle dost olamazlar. Dost olamayınca da hayatı paylaşamazlar. Paylaşmak bir ortaklıktır. Lakin “dostluk” ortaklık ötesidir. Tekliğe gidişte hemhal olmaktır.
Dost; bir cazibe noktası mıdır? Hayır, hayır. Bir nokta ya da alan hiç değildir.
Sınırlama ve tanımlama yoktur. Yaşama ve yaşatma, özümseme ve muhabbet vardır. Muhabbetin sınırı fiziksel olarak belirlenemez, yaşanan süreç ve ümidin harcından oluşmuştur. Zaman, dostun turnusol kâğıdıdır. Zaman aşımı dost için yoktur, bilakis zaman dostluğa değer katar. Zaman bir aşamaya kadar zorunluluk ve bir aşamadan sonra sınırlılık katar dostluğa; bu fark ayarlanamaz ise dostluk zarar görür.
Dost; aşk gibi değildir. Çünkü herkes âşık olabilir. Ama dost olunamaz. Yani herkes dost olamaz.
Dost; ancak kişinin kendisiyle sınırlıdır.
Yani bir deryaya kabı daldırdığında, kabın kadar doldurursun. Aşk kevnidir. Hissin kadar dolarsın.
Dost; epistemolojik sistematiğe uymaz.
İlimsiz değildir, lakin ilim ile sınırlanamaz.
Gönül harcı gerektirir. Cahiller “dost” olamazlar.
Mevlana ve Şems’in aşkı, salt ilim değildir, ilimsiz hiç değildir. Mevlana ve Şems’in aşkı; aşkın tezahürlerinin bir çeşidi ve miktarıdır.
Dost bulabilmek, dost olabilmek ile başlar.
Dost olmak bir niyettir. Lakin her niyet dostluğa varmaz, dostluğa varan her yol niyet ile başlamıştır. Tasavvuf kültürümüzün sözüyle; “Aramakla bulunmaz, bulanlar arayanlar idi.”
Vesselam.
Sağlıcakla kalınız… AKÖ