Geçmişe doğru şöyle bir bakıyorum da teknoloji, yaşam ve modernizm her yıl bir önceki yılın üstüne ciddi ciddi koyarak gelmiş. Hatta inanır mısınız bilmem ama gençliğime gitsem yaşamımı idame ettiremem gibime geliyor. Çocukluğuma hiç gidemem bile.
Lükse düşkün, ukala bir yapıda olduğum için değil, değişimler düşünme biçimimizi ve bizi doğadan çok kopardığı için geçmişe dönmeye gözüm kesmiyor.
Teknoloji o kadar devasa büyüdü ki artık olumluluğundan çok olumsuzluğuyla yer küreyi ürkütür oldu. Elimizde olsa bir filtreden geçirmeden hiç bir teknolojiyi dünyamızdan içeri almayacak hale geldik.
Ülkemiz lüks, şatafat, yaşam biçimi, yol, hastane, okul ve benzeri alanlarda çok gelişti. Endüstriyel sanayi de hayal edemeyeceğimiz seviyelere ulaştık. TOGG’la yüz yıllık bir hayale kavuştuk. Elektrikli traktör gündeme çok gelmemiş olsa da başardığımız anda dünyanın bir numarası olacak ve dünyada başarmaya en yakın ülkeyiz.
Savunma Sanayimiz bizi dünyanın devler ligine sokmuş, bir çok ülkenin kendini güvende hissetmesi için bizimle iş birliği yapmasını sağlamıştır.
Bir de zamana meydan okuyan, hiç değişmeyen antika derecesinde klasikleşmiş ülkemizi gericiliğe gömen, huzurumuzu alt üst eden, yüreğimize her daim burukluk veren, kötülüklerimiz var. Değişmedi, değişmiyor, gelişmiyor. Muhalefet de maalesef bu konulara bir türlü eğilmiyor.
Adaletten umut 2002 – 2008 arası hariç hep ekside. Yalan siyasetçilerimizden bize yer etmiş içimizde.
Hırsızlar her gün yeni bir hakka kavuşmakta hukuk adeta vatandaşa kendi malını kendin koru diye haykırmakta. Mafya dijital gelişmenin sağladığı şantaj olanaklarıyla beraber inanılmaz büyüdü.
Toplumsal yaşamda fakir mahalleler, fukara beldeler hep aynı yası tutmaya, hep aynı geride kalmışlığa mahkum.
Hiçbir siyasi, hiçbir STK bu konuda kendini sorumlu saymamakta ve hiç kimse bu olumsuzluklardan rahatsızlık duymamakta.
Ülkemizde yıllardır çalışma şartları birbirine yakın olan bir çok kişinin maaşları birbirinden çok farklı. Emeklilik koşulları çalışma koşullarından da farklı. İşçilerin emeklilik koşullarıyla Bağ-Kur’luların ve memurların emeklilik koşulları arasında dağlar kadar fark var. Ne iktidar ne muhalefet yok kimse bu konuya duyar.
Kamuda istihdam edilen işçilerin maaşları, sosyal hakları, iş garantileri özel sektördekilerden fazla. Vatandaşta bu defa kamuya girmek için araya ciddi torpiller koyuyor. Sonra da torpili baba olanlar girdiği kurumu tınlamayıp yüzsüzce ve arsızca ortam bozuyorlar. Çalıştıkları kurumu boşa çıkarıyorlar.
Ülkemizde asgari ücret heryerde aynı kamu ama kamu çalışanları için durum lehte farklılaşabiliyor. Belediye Başkanları çalışanlarına farklı miktarlarda maaşlar ödeyebiliyorlar ve bununla övünüyorlar.
Rektörlerin, bürokratların, kurum müdürlerinin, bakanların, atamaları hiçbir zaman liyakat ve başarıya göre olmadı.
Bir yerde işe girmek için hala puanınız, diplomanız, yetenekleriniz yetersiz. Bir vekil, bir bakan, bir başkan … görmek zorundasınız. Ve bu bizi hala utandırmıyor.
Son yıllarda hükümet şehir belediyelerinin daha rahat çalışabilmeleri için belediyeye bağlı şirketlerin kurulmasına izin verdi. Uyanık bazı başkanlar bu şirketlerle hizmet ağını geliştirip genişletmek yerine kendi hükümranlığını sağlamlaştırdılar.
Bir şirkete sevdiklerini bir şirkete ezdiklerini koydular.
Velhasıl görünen zaman bizi maddi olarak geliştirse de ahlaki ve insani olarak hep aynı hızla geriye doğru koşan kötü varlıklar olmamızı engellemiyor. İnsan yönümüz gelişmiyor.
Belki de bu yüzden İHA’da SİHA’da, Savunma Sanayiinde, Endüstriyel Platformlarda ne kadar gelişsek de ülkemiz huzur adası olamıyor albeni toplayamıyor.
İnsani değerlerimizin yokluğu bizi maddi yokluktan fazla korkutup ürkütmezse bizler ülke olarak, şehir olarak yok olmak zorundayız.
