Bir ümit doğdu ülkemize. Ağzını her açtığında Suriyeliye düşman, Araplarla selamlaşmamıza pişman. Sorsanız kendisini ırkçı değil ama Türk milliyetçisi olarak tanımlayan. Bu adam bugüne kadar ne İngilizce bir tabelaya ne bir batılıya itirazda bulunmamıştır. Sadece ve sadece Araplar üzerinden içindeki zehri kusarak kendisini tatmin ediyor. Garip olan bu adam ülkemizde azımsanmayacak kadar taban buluyor.
Ümit Özdağın mantalitesinde bir Kürt ya da bir Arap partisi kurulacak olsa eminim ilk günden kapatılırdı. Bu şahsın Türk milliyetçisi olması ona bu hakkı sağladığı için ayrıca üzgünüz.
Yaşıyor musunuz? Kimse var mı? Diye seslendik çıt çıkarmadınız. Madem duyuyordunuz neden cevap vermediniz demişti kurtarma ekibi.
Enkazdan çıkan depremzedeler korkumuzdan. Biz Suriyeli olduğumuz için ses verirsek bizi kurtarmaktan vazgeçersiniz diye korktuk demişlerdi.
Allah aşkına bu durumu empati yapalım. Günlerdir bir enkaz altında aç, susuz, bi çare ölümü beklerken insan sesi duyuyorsunuz ama o insanlara cevap verirseniz daha bir ölüme terk edileceğinize inanıyorsunuz. Çok kötü şeyler yaşamak dışında hiçbir şey sizi bu duyguya esir edemez.
Duyduğumuz anda diken diken oldu tüylerimiz. Ey Rabbimiz! Biz bu kadar canavar olamayız. Sen bize merhamet et, bize acı. Ülkenin fertleri olarak bizler de bu mazlumların bu hisse kapılmasında hisse sahibiyiz.
Bir başkası, (sözüm ona bu bizden) deprem sonrası ailemi Antalya’ya bıraktım. Ailem telefonda kendilerine rahatsız edici bir gözle bakıldığını söylüyor dedi.
Kira olaylarını, daire fiyatlarındaki değişimi dile getirmeye gerek yok zaten.
Deprem sonrasında ülkemize kentsel dönüşüm için kredi verildiğini ve o çalışmalarda da çok geri olduğumuzu.
Bir gerçek daha var şehrimizle ilgili. 2020 depreminden bu yana Çevre Şehircilik Bakanlığı kentsel dönüşüm için Belediyemize araziler bağışlamış. Belediyemiz de sürekli bu arazilerde arsalar üretip satışlarını yaptı hala da yapıyor. Sorun şu ki Belediyemiz arsa satışlarında çok iyi ama kentsel dönüşümde hiç bir gelişme yok.
Tüm bu gayri insani gelişmelere baktığımızda biz insan yönümüzü yitirmiş bir toplum olmuşuz. Yaratılıştaki o en şerefli mahlûkat özelliğimizi yaşantımızla en düşük seviyeli mahlukata döndürmüş bulunuyoruz.
Şimdiye kadar birey olarak da toplum olarak da ideal olmayan bir sürü adımımız oldu ama insani felaketlerde, afetlerde hep insani duyarlılığa sahip erdemli adımlar attık. Son depremde en büyük felaketimizi yaşadık. Hükümet, halk ve dünya çok fedakar, çok cefakar adımlarla bu felaketin yaralarını sarmaya gayret etti. Hala bu gayretini sürdürmeye devam ediyorlar. Buna rağmen yukarıda andığımız olaylar bembeyaz bir perdeye düşmüş kapkara vicdan lekeleridir.
Bu lekeler kanser hücreleri gibi sürekli artmakta ve o güzelim beyaz perdeyi hızla siyaha çevirmekte.
Vicdanlarımızı yaralayan başka olaylarda depremin ilk gününden bugüne kadar yaşanan tüm acıların siyasi partiler tarafından karşı tarafa çamur atma argümanları olarak kullanılması. Muhalefetin her şeyde hükümet suçlu naraları, hükümetin her şeyde biz kusursuzuz şeklinde karşı çıkışları hiç kimsenin halkı dert etmediğini göstermektedir.
Tabi ki siyasetçiler bu olay sonrası birbirlerini eleştireceklerdir. Ben bu eleştirilerin ilk yardım çalışmalarından sonra olmasını ve gerçekten bilimsel verilerle eleştiri yapılmasını beklerdim. Yıkılan binaların sorumlularının titiz bir biçimde tespit edilebilmeleri için muhalefetin hükümete bir dizi çalışma kriterleri şart koşmasını arzulardım.
Tüm bu olumsuzluklar sonrasında hükümetten ve muhalefetten bundan sonrası için yapı ile inşa da doğru ve ciddi adımlar atılmasını istirham ediyoruz. Belediyeler bundan böyle rant içeren adımlar yerine hayat ve yaşam içeren adımlar atmalılar. Bütün belediye başkanları ve meclis üyeleri imarda imzaladıkları her şeyden sorumlu tutulmalılar.
Kimse kendisini sağlam olmayan bir iş için kafadan imza vermeye yetkili görmemelidir. İmar planında yeniden düzenlenmeye gidilmelidir.
