Ah şu sınavlar. Ne çok çektik bu kelebek ömrümüzde şu sınavlardan. Hayatımızın her safhasında bize eşlik ederler. Ekmek aslanın ağzında diye boşuna dememişler. Biz de Hayallerimize, hedeflerimize ulaşmak için sınav adı altında aslanlarla mücadele ediyoruz. Hayat serüvenimizde önümüzde bir yığın sınav var. Eğitim hayatımızda bilgilerimizi ölçme ve değerlendirme vasfıyla yapılan sınavların ötesinde bir de bizi eleyip seçen, yerleştiren sınavlar var. Ve asıl bizi zorlayan sınavlar da bunlar. Çünkü kum tanelerini ve çakıl taşlarını ayıklayan bir elek gibi bizi elediklerinde ve biz de elekten geçemeyip dışta kaldığımızda birçok şeyimizi kaybedebiliyoruz. Bazen umudumuzu, bazen hayallerimizi, bazen de sadece hayatımızı(!)… Elekten süzülen kum olamadığımız için kendimizi işe yaramaz kabul eder ve umarsızca eziyet ederiz benliğimize. Halbuki taş oluşumuzun farkına varsak bir başka açıdan yararlı olacağımızı görebiliriz…
İlk ciddi sınavımızla ilköğretimin ikinci kademesinde karşılaşıyoruz. İyi bir lisede okuyabilmek için önümüzde aşmamız gereken çetin bir süreç başlıyor. Bu süreçte, SBS, TEOG, LGS şeklinde kılık değiştirse de aslan yine aynı aslan, ekmeğimizi dişlerinin arasına hapsetmiş ve almamızı istiyor… Çakıldak halimizle bir yandan meraklı gözlerle hayatı keşfederken diğer yandan da bize verilen telkinlerle bir şekilde ekmeğimizi bölük pörçük, aslanın ağzından alıveriyoruz ve ortaöğretime geçiyoruz. 4, 5 yıllık bir eğitim sürecinde iken bizimle birlikte büyümüş genç bir aslanla karşı karşıya kalıyoruz. Bu kez de onunla sıkı bir mücadeleye girişiyoruz. Fakat bu dönemde sadece aslanla mücadele etmekle kalmıyoruz. Dünya savaşına sebep olabilecek kadar önemli sorunlarımız var. Ne de olsa kriz evresi olan ergenlik dönemindeyiz. Hızla gelişen bedenimiz, yüzümüzü istila eden sivilce ordusu, dünyayı etkileyecek kadar zekice olup da dikkate alınmayan düşüncelerimiz, dünyanın merkezinde oluşumuz ve her şeyi sorgulayışımız ile bir hayli problemimiz var. Bunlarla baş etmeye çalışırken aslan ile olan savaşımızda da başarılı olmamız gerekiyor. Çünkü hayatımızın sonuna kadar bizi etkileyecek olan mühim bir kararla yüz yüzeyiz; meslek seçiyoruz.
Neyse bu genç ve güçlü aslanımızdan da ekmeğimizi güç bela kurtarmayı başarıp bir üniversiteye yerleşiyoruz en nihayetinde. Evet, artık gençliğimizi yaşamanın vakti geldi, üniversiteli olduk, hayat bize akacak zihniyetiyle buralara kadar binbir güçlükle geldik. Filmlerde, kitaplarda hep öyle gördük değil mi? Tıp okuyan bile hiçbir şeyden feragat etmeyip rahatlıkla diplomasını eline alıyordu. Biz de hem hayatımızı yaşayıp hem de başarılı olabilirdik. Ancak lisansa atıldığımız anda hayatın hiç de filmlerdeki gibi olmadığını anlıyoruz. Gerçekler soğuk su gibi yüzümüze çarpıveriyor. YGS, YKS vs. adındaki aslanın bile buradaki koca yeleli aslanlardan daha insaflı olduğunu fark ediyoruz. Burada artık yetişkin olduğumuz ve saçlarımızı ağartıp gözlerimizi numaralı gözlüğe muhtaç kılma pahasına olsa bile o aslanlarla yüzleşip ekmeğimizi midelerinin kuytu köşelerinden çıkarmamız bekleniyor. Ayrıca bu koca yeleli aslanlar hiç bitmiyor. Ne zaman bir hayal kursak bir hedef belirlesek önümüzde aşmamız gereken bir aslan beliriveriyor.
O zaman idrak ediyoruz ki bu aslanlar hiçbir zaman bitmez. Bu yüzden bir aslan terbiyecisi gibi aslanlarımızı terbiye etmeyi öğrenmemiz gerekiyor. Aslanı korkutucu görmeyi bırakıp ona alışmalıyız. Alıştığımız bir şey korkutucu gelmez değil mi? Onunla barışık ilişkiler kurmaya çalışmalıyız. Küçük adımlarla, kademeli yaklaşmalıyız ona. Hayatımızın merkezine oturtup da dengelerimizi bozmasına izin verecek kadar önem atfetmemeliyiz. Hayat, sadece sınavlardan ibaret değil ve hiçbir şey bizden daha önemli değil. Aslandan bir şekilde ekmek alınır. Bir kez kaybedersek, ikinci kez, ikinci kez kaybedersek üçüncü kez, dördüncü kez ve beşinci kez derken elbette ki kazanan biz oluruz. Yeter ki kendimizi ikinci plana atmadan, sağlımızı bozmasına izin vermeden, umutla tutunup dimdik durabilelim aslanın karşısında.
