Erdem ve Ali zamanında çok iyi birer dostturlar. Erdem çok kurnaz, zeki, atılgan; Ali ise tam tersine içine kapanık ve saftır. Erdem’in işleri çok iyi giderken bir anda her şey alt üst olur borca girer. Bu durumda da ilk olarak aklına Ali gelir çok iyi dostturlar, para onların arasında sorun bile olamaz, diyerek Ali’nin yanına gider ve arkadaşından borç ister tabii Ali de aynı şekilde aralarında bunun lafı olmayacağını düşünerek parayı çıkartır ve verir.
Ali bu aralar nişanlıdır ve evlenmek içinde bir takım hazırlıklar yapmaya başlar; fakat bu sıralarda hiç ummadığı bir olayla karşılaşır. Erdem gelmiş ve nişanlısına aşık olup onunla kendisinin evlenmek istediğini söylemiştir Ali bu durum karşısında çok şaşırır ama dostluk bu onu kıramaz ve nişanlısını Erdem’e verir. Aradan uzun bir zaman geçer bu sefer Ali’nin işleri bozulur ve kısa süre içerisinde işten atılır bir süre boş gezdikten sonra aklına Erdem gelir.
Dostunun çok iyi bir işi vardır ve kendisini yanına alır düşüncesiyle dostunun yanına gider fakat hiç ummadığı bir olayla karşılaşır, Erdem onu işe almak istemez ve daha fazla konuşmadan oradan ayrılır. Ali bu duruma anlam veremeden tekrar iş aramaya devam eder ama aklından dostunun yaptığı bu davranışı silemez. Günler geçer Ali’nin cebinde çok az miktarda para kalır ve yolda yürürken yaşlı bir amcaya rastlar; amca ilaç alması gerektiğini ama parası olmadığını söyler. Ali buna dayanamaz ve cebindeki son parayı çıkarır amcaya verir.
Birkaç gün sonra ise amcanın öldüğünü ve mirasını ona bıraktığını öğrenir. İyi ama ilaç almak için parası olmayan adamın nasıl mirası olur ? Ali kısa zamanda amcanın bıraktığı parayı alarak dostunun evinin yakınlarında bir ev alır. Kısa bir süre sonra kapısı çalar bu sefer yaşlı bir teyzedir kapıdaki. Kalacak yeri olmadığını bütün ev işlerini yapabileceğini söyler Ali teyzeyi yanına alır. Aradan aylar geçer ve bir gün teyze tanıdığı çok iyi bir aile kızı olduğunu kendisinin de evlenmesi gerektiğini söyler ve Ali’i kızla tanıştırır. İkisi çok mutlu olur ve evlenmeye karar verirler. Düğün günü gelir davetliler arasında en iyi dostu Erdem’de vardır. Ve an gelir Ali mikrofonu eline alarak:
-”Zamanın birinde çok iyi bir dostum vardı ona ne borç nede kız arkadaşımı vermekten çekinmedim ki önemli şeyler değillerdi fakat o bana bir iş vermedi gene de her şey için sağ olsun iyi ki varsın dostum ”Der. Ve ardından Erdem mikrofonu eline alır.
-”Seni işe nasıl alabilirdim sen dostumdun, emrim altında çalışamazdın, Ve tabi benden de para almayı kabul edemezdin bu yüzden sana yaşlı babamı yolladım ölmek üzereydi, mirasını sana bıraktırdım yoksa kabul etmezdin. O yaşlı kadın benim annemdi; yalnız yaşıyordun yemeğini temizliğini yapamazdın. Dedi ve devam etti. Nişanlın kötü yola düşmüştü ama o kadar saftın ki bunu bile fark edemedin ve şu anda evlendiğin kız benim kız kardeşim size mutluluklar!” der ve oradan uzaklaşır…
Değerli okurlarımız bu haftaki köşe yazımı, gerçek dostluğu çok iyi yaşayan anlamlı bir hikayeyi yazarak başladım.
Gerçek dostlara hep ihtiyacımız vardır. Gerçek dostlar iyi günde değil zor gününde demeden yanında olmaktır.
Üstelik hayatınızda ne olursa olsun. İşler sadece iyi giderken değil.
Sevinçtir, üzüntüdür, anlamaktır, hatırlanmaktır, sonsuza dek olan arkadaşlıktır.
Dostluklarda zamanın önemi olmamalı, başın ne zaman sıkışırsa sıkışsın, koşabilmeli, kapısını çaldığında gözlerindeki o bakışı anlayabilmeli.
Sözün özü, “İyi dost hakiki dost iyi gününde sen çağırdığında gelir. Ama bir dar bir kötü gününde ise sen çağırmadan gelir”
Saygılarımla…
